Yaşar Kemal sözleri
İnsanoğlu umutsuzluktan umut yaratandır.
Evrende iki sonsuz doğurgan yaratıcı güç vardır..
Biri İnsan, öbürü Doğa ..
İnsan yaratıcılığını yitirdiği gün,
Doğa yaratıcılığını bitirdiği gün..
Her şey bitecektir..
Gözleri kocaman çocuklar için değer…
Mücadeleye değer…
Bir hayat pahasına da olsa; değer!..
Bizi düşünmeye alıştırmamışlar. Üstelik de düşünmeyelim diye ellerinden geleni yapmışlar. Düşünmeye çalışanları da hep öldürmüşler...
Kendimi bildim bileli zulüm görenlerle, hakkı yenenlerle, sömürülenlerle, acı çekenlerle, yoksullarla birlikteyim.
Bir dil bulacağız her şeye varan Bir şeyleri anlatabilen Böyle dilsiz,böyle düşmanca,böyle bölük pörçük Dolaşmayacağız bu dünyada.
Bir toplum, hoşgörüsü kadar güçlü, sağlam, haklıdır. Zulmü kadar zalim, zayıftır. Irkçılık ise en korkunç hastalıktır.
İnsanlarla oynamamalı.
Bir yerleri var, bir ince yerleri,
İşte oraya değmemeli...
O insana güvenmeyen,
bu insana güvenmeyen,
her insanda bir kötülük gören,
insanı insan saymayan " insan "değil p.çtir yavrum.”
Yalanın gücü doğrunun güçsüzlüğünden değildir.
Yalan teşkilat kurmuş, doğru yalnızdır.
Yalanın geleneği var, senin doğrunun her gün yeniden yaratılması gerek.
Her gün bir şafak çiçeği gibi yeniden açması gerek.
Sen yenileceksin. Yenilmenin tadına varacaksın.
Doğru yenilmeli. Yenilmeyen doğru yenmiş sayılmaz.
Doğru yenile yenile öyle keskin bir hale gelmeli ki...
Yüz bin yıl su altında yıkanmış, düzelmiş çakıltaşı gibi...
İnsan çürümedikçe şiir çürümez.
Belki kuşlar çok derin, eski bir içgüdüyle buraya, o zaman kesilmiş olacak olan şu ulu çınarın üstüne, göğüne uğrayacaklar, bir an duraklayıp bir şeyler arayacak, bir şeyleri anımsamaya çalışacak, beton yığını evlerin üstünde küme küme dolaşacak, konacak bir yer bulamayıp bir uzak keder gibi başlarını alıp çekip gidecekler.
Demir olsam çürürdüm , toprak oldum da dayandım.
İnsan, evrende gövdesi kadar değil, Yüreği kadar yer kaplar…
Eğer bir insanda azıcık insanlık varsa yalan söylemez. Dedikodu yapmaz. Dedikoduyla bir insanı vurmak, küçültmek insanlıktan çıkmış, bozulmuş, çürümüş, elinden hiçbir şey gelmeyen, elinden hiçbir şey gelmediğini kabul edecek kadar düşkünlemiş bir insanın karıdır. Bu duruma gelmiş bir insanı karşına almak onun durumuna düşmek olur.
Düşünmek, en küçük anlamda, var olmak demektir.
El eli yıkar, el de döner yüzü yıkar.
Gülümse bitsin karanlık
Gülümse karamsarları şaşırt
Gülümse güller açsın yüzünde
Gülümsemenle yayılsın ışık
Dünyayı ısıtmasan da güneş gibi
Çevreni ısıt
Karanlığı yığıyor yığıyor yığıyor...
Ama böyle kurşun geçmez bir karanlıklar yığıyor..
arkasından birdenbire bir ışık patlatıyor Dostoyevski..
Görüş sahası ne kadar dar olursa olsun, insan muhayyilesi geniştir. Değirmenoluk köyünden başka hiçbir yere çıkmamış bir insanın bile geniş bir hayal dünyası mevcuttur. Yıldızların ötelerine kadar uzanabilir. Hiçbir yer bulamazsa Kafdağının arkasına kadar gider. O da olmazsa, düşlerinde yaşadığı yer başkalaşır. Cennetleşir. Şimdi, şu anda düşler veryansın ediyordur uykuların altında. Şu fıkara, şu kahırlı Değirmenoluk köyünde, değişmiş dünyalar yaşanıyordur.
Ana Sayfa
Ana Sayfa
